Epiloog

De fiets kan opgehaald worden in Kruishoutem.
Mét service !
Het voorwiel wordt netjes teruggeplaatst en ik krijg zelfs hulp om de fiets op de fietsendrager te zetten.
Nog een afsluitende babbel.
Ik kijk terug op een fijne fietsuitdaging met een gezelschap van sportieve dames.
Bij aanvang dacht ik dat de etappe van 140 km wat kilometers teveel zouden zijn.
Maar al bij al viel dat best mee.
De kortste rit kwam mij van eenzelfde kaliber over. Of is het omdat je je mentaal ingesteld hebt op een korte rit en uitbollen ?
Dames (en natuurlijk ook heren Patrick, Marnix en Eddy), het was fijn jullie fietsmaatje te zijn.
Tot een volgende keer.

Van Charleville-Mézière naar Reims

We zouden uitbollen naar Reims. En daar hadden we ons psychologisch al op ingesteld. Maar dat viel, vanuit deze instelling, toch wel wat tegen. Er zaten behoorlijk wat pittige klimmetjes in het traject. Uiteraard ook duizelingwekkende afdalingen.

De voorpost werd vandaag na goed 50 km ingelopen en nam een nieuwe voorsprong na de bevoorrading.
Afspraak : hergroepering rond kilometer 80 om samen naar ons einddoel te fietsen.
Zo kwamen we in groep aan bij de kathedraal van Reims.

De thuissupporters waren op post en fotografeerden voluit. Ook een Japanse toerist, fototoestel in de hand, klikte er op los.
Zo’n damespeloton blijkt nog altijd geen dagelijkse kost. Dat hebben we ook de voorbije dagen kunnen ondervinden.  Niet dat we echt nagestaard werden, maar de verwondering (en wie weet ook de bewondering) waren zowat elke dag ons deel. Met af en toe een ‘Allez les filles’.
Patrick had door de politie een plaatsje aan de achterkant van de kathedraal toegewezen gekregen.
Hier wachtte hij ons op met een glaasje (of twee, drie, veel) champagne. De voorziene knabbeltjes werden omgetoverd tot een waar eetfestijn. De partners van Rika, Karen en Lieve zorgden immers voor een zoet en hartig verrassingsbuffet om u tegen te zeggen.
De foto’s spreken voor zich.

Met dik 450 km op de fietsteller is zondigen toegestaan 
We klinken op de goede afloop, nemen afscheid en gaan met een leuke ervaring en nieuwe vriendschappen naar huis

Van Houffalize naar Charleville-Mézière

De koninginnenrit.
140 km voor de boeg.

De 'voorpost' vertrekt vroeger. Myriam, Lutgart en Francine willen op eigen tempo fietsen en staan een dik halfuur eerder aan de start. GPS in de aanslag, lunchpakket  en bevoorrading in de rugzak.
Na zo'n 65 kilometer zullen we hen inhalen.
We zien ze op een strategisch onzalige plek. Net voor een vrij sterke korte klim.
Ze wachten ons vrolijk op, tanken extra water en wuiven ons uit.
We krijgen behoorlijk wat klimkilometers onder de wielen geschoven, waaronder een nijdige supermuur van zo'n 20% (wat blijkbaar volgens de wetten van de fysica niet te befietsen is)
Gepiep, gekraak, gevloek. En Lieve die zowaar bijna een wheelie presteert.
De groep blijft zowel bij klimmen als dalen mooi aaneengesloten.
Niet altijd makkelijk voor auto's die willen inhalen.
Kort na mekaar moeten 2 macho's het toch wagen terwijl het overzicht tot de volgende bocht onvoldoende is.
Dat betekent fietsers in de verdrukking.
Gelukkig kan iedereen zich smal genoeg maken en tijdig remmen om de gekken vrij baan te geven.
Een wegomlegging doet er nog enkele kilometers bij.
Maar uiteindelijk klinkt uit de GPS het riedeltje : einde koers.
We komen aan in hotel Campanile in Charleville-Mézière.
't contrast met gisteren is groot.
Het wordt wat improvisren om fietsen op te bergen en massagetafels klaar te zetten.
Nog even en het is mijn beurt :)
En kijk : de 'voorpost' arriveert met een brede smile op het gezicht.
Goed aangekomen, wel een lekke band onderweg.
Morgen fietsen ze volgens hetzelfde scenario.
Alleen rijden we samen naar de meet !

Vreemde mannen ontmoeten

Even na het buitenrijden van Namen wordt een wielertoerist in rode outfit door ons dames ingesloten.
Hij fietst even mee op, toevallig naast mij.
Dus, beleefd als ik ben, zeg ik 'bonjour'.
Het begin van een Franse conversatie over onze tocht, de etappes, ons verblijf, het doel, de groep.
Juf Iris zou fier zijn op de vlotte Franse conversatie buiten de lesuren ;)

Op weg naar La Roche halen we met het damespeloton 2 fietsende heren in.
En dat vinden ze niet leuk.
Gniffelende meisjes op leeftijd die op de fiets voorbijstuiven.
Testosteron haalt de bovenhand en de mannen nemen revanche.
Ze steken een tandje bij en fietsen weg van ons.

Van Namen naar Houffalize

De weergoden zijn ons super goed gezind.
Wat een prachtige zomerse dag vandaag.
En wat meer is : over een schitterend parcours.



Vandaag was er veel geklik en soms ook gekraak. Af en toe zelfs wat reutelen.

Niet wij. Een bewijs dat deze groep de schakelskills nog niet helemaal onder de knie heeft.

We hebben het parcours natuurlijk ook niet vooraf kunnen verkennen.

Dus soms staan we voor een verrassende klim of klimmetje en moet er snel (net te laat) bijgeschakeld worden.

Maar boven komen we allemaal en dan wordt er netjes gewacht tot ook de laatste klimmers de top bereikt hebben.
Op het lange rechte stuk naar La Roche mocht de gashendel eens helemaal open.
En zo kregen we drie groepjes : de dames die de gele trui ambiëren fietsten met Eddy op kop, gevolgd door het peleton van dames die aan mekaar gewaagd zijn. De hekkensluiters met de rode lantaarn en de volgwagen kwamen als laatste aan.
Na La Roche volgde nog 1 superlange geleidelijke klim, maar hij bleef wel duren.

Straks wacht de massage :D

Van Lanaken naar Namen

Goed geslapen, dat is een mooi begin.
Uitgebreid ontbijtbuffet met alles er op en er aan. Tot een glaasje cava toe (maar dat heb ik wijselijk aan mij voorbij laten gaan. En voor zover ik de ontbijttafel overschouwde, was ik niet de enige).
We stonden met z'n allen welgezind en goedgemutst (gehelmd) aan de start onder een stralende, zonnige hemel.

Ons parcours : van Lanaken naar Namen fietsen met 2 omleidingen.
De eerste door wegenwerken (zo'n 4 km extra) en voor de tweede strandden we aan de militaire basis van Bierset.

Limburg is nog relatief plat, maar eens de taalgrens over ging het op en neer en op en neer.

De zwaarste beklimming voor vandaag wachtte ons in Huy (nee we zijn niet de echte muur opgefietst, maar je moet sowieso boven komen)
Angèlique filmde of fotografeerde langs de weg en kon mij geen verlossend 'ja' toeroepen op mijn vraag of we bijna boven waren.
Dus blijven trappen, blijven ademen met af en toe een blik op de hartslagmeter.
Mijn hartslag schiet heel snel de hoge hoogte in, maar bij aankomst op de top zakt hij ook snel weer tot normale waarden.
Blij van boven geraakt te zijn zonder afstappen.

Nadien volgde nog wat op- en afrijden.
Pech onderweg ?
1 afgelopen ketting en dan een heel vreemd voorval.
Terwijl we even wachtten op de laatste fietsters om de groep bij te benen, ontploft zomaar ineens de voorband van de fiets van Els.
Very strange.
Snel een ander voorwiel voor de laatste kilometers tot aan het hotel.

Mooie rit.
Ik kijk uit naar morgen.

Op naar Lanaken

Een vlotte reis van Destelbergen naar Lanaken.
We zijn ruim op tijd om de andere dames te verwelkomen.
Even op het terras, nadien een potje petanque spelen met plastic strandpetanqueballen.
Ik verlies, keer op keer, ongeacht met welke kleur ballen ik speel.
Het moet gezegd, noch de petanqueballen, noch de petanquebaan zijn van superkwaliteit.
En mijn tegenstanders hebben duidelijk een betere oog-handcoördinatie dan ik.
Vanaf een uur of 5 beginnen de fietsdames binnen te sijpelen.
Glaasje cava en kennismaking met een gevarieerd fietsgezelschap.
Straffe madammen bij met veel kilometers en hoogtemeters op de teller.
En sportieve fietsers die deze uitdaging willen aangaan.

Na het avondmaal in buffetvorm is er een korte briefing, vullen we het afsprakenrooster voor massages in en kunnen we met eigen ogen vaststellen dat onze fietsen veilig en wel gearriveerd zijn.
Klaar voor de rit van morgen. Klaar voor de eerste 104 kilometer.